وقتی که از حدود هشت نه سال پیش بسکتبال ایران شروع کرد به مقام آوردن خیلی ها که فکر میکردن که تو ایران نمیشه هیچ کار درستی انجام داد که یکطرف دولت باشه٫ این موفقیت ها رو گذاشتن به حساب ظهور یک نسل طلایی٫ بچه های مثل صمد٫ حامد٫ مرحوم ایدین٫ محمد کامرانی ٫ اوشین ٫آفاق و چند تا دیگه. البته حتما میدونید نسل طلایی یک چیزیه که در همه ورزش ها در همه سطوح رخ میده و نمیشه انکارش کرد. تیم فوتبال پرتغال رو در دهه نود یادتون میاد۰
خب طبیعه که ما عشق بسکت ها این فرضیه خیلی تو کت مون نرفت٫ بیشتر دلیلش هم این بود که دلمون نمیخواست تو کتمون بره. امروز تو مصاحبه ماتیچ٫ سر مربی تیم ملی یک جورایی زنگ خطر رو زد. او گفت این بچه های (نسل طلایی) همه شون دور و ور ۲۴ تا ۲۸ سالشونه و چند سال دیگه بیشتر ندارن. در ضمن مربیان لیگ هم بازیکن های جوونشون رو نیمکت نشین کردن و پدیده ای رو نشده که بخواد پشت بند این بچه ها بیاد. بستگی داره چقدر گوشتون شنوا باشه تا بفهمید این زنگ خطر تا چه حدی صداش بلنده۰نمیخوام اینجا مثل پیر مردهای هاف هافو همه چیز رو با قدیم مقایسه کنم ولی اینجور که بوش میاد مثل اینکه با این همه دنگ و فنگ در بسکتبال جدید ایران هنوز هم داستان مثل سابقه.
داستان زندگی بیشتر بازیکن هایی جوونی که تو بسکتبال ایران هدر میرن بیشترشون اینطوریه
وقتی که چهارده پانزده سالشه تو کوچه بازی میکنه٫ تو باشگاه بازی میکنه٫ توی تیم مدرسه بازی میکنه٫حتی جمعه ها با رفیقاش زمین اسفالت بازی میکنه
وقتی هجده سالش میشه٫ یک عالمه بازی باشگاهی٫ بازی آموزشگاهی٫ تیم منتخب٫ جام رمضان و هزار جور جای دیگه بازی کرده٫ حالا تیم ملی جوانان انتخاب میشه.
وقتی نوزده سالشه٫ با یک عالمه سابقه بازی توی یک تیم حسابی بزرگسالان (احتمالا سوپر لیگ) استخدام میشه ٫ کلی هم پول میگیره.
وقتی بیست سالشه ٫ هنوز توی تیم بزرگسالان روی نیمکت نشسته . چرا؟ چون تو زمین دوتا خارجی هست٫ سه تا هم بازیکن های سرقفلی دار.
وقتی بیست دو سالشه حساب میکنه در دو سال گذشته٫ در بازی های سوپر لیگ و جام قهرمانی آسیا کلا ده دقیقه رفته تو زمین٫ که با بعد از یک شوت مربیش کشیدتش بیرون.
وقتی بیست سه سالشه٫ یواش یواش بازی کردن داره یادش میره٫ اعتماد به نفسش که مدتهاست که از بین رفته. دیگه بازیهای حیاط مدرسه٫ آموزشگاهی٫ تو کوچه٫جمعه ها زمین اسفالت هم نیست .
وقتی بیست و چهار سالش میشه٫ دیگه احساس میکنه جز قازورات تیم شده ولی خوب چیزی به غیر از بسکتبال هم تو زندگیش نداره که بره سراغش.
بازی فینال جام سوپر لیگ امسال رو که نگاه میکردم ٫ تعداد تعویض ها و نحوه تعویض ها به من اثبات کرد که این قضیه هنوز صحت داره.عزیز من بازیکن بسکتبال عین خلبانه صد سال هم بشینه پشت دستگاه سیمولاتور خلبان نمیشه. بازیکن با تمرین کردن بازیکن نمیشه٫ بازیکن با بازی کردن بازیکن میشه. بازی کردن چیزهایی بهت میده که هزارکیلومتر پا بکس رفتن و هشت صد میلیون تا فیگور ایت بهت نمیده۰