عکس العمل طرفداران تیم کولیرز و حتی مسوولین تیم در قبال تصمیم لبرون جیمز به حدی شدید بوده که در تاریخ ان بی ای نظیر نداشته. همه مون تصویرهای اتش زدن پیراهن های لبرون جیمز را بعد از اعلام تصمیم پیوستن او به میامی هیت در تلویزیون دیدیم. سرخوردگی از یک بازیکن شاخص که تصمیم میگرد از تیمی به تیم دیگر منتقل شود در ورزش چیز جدیدی نیست ولی عکس العمل طرفداران به این تصمیم تا میزان زیادی به وضع روحی و معیشتی طرفداران تیم و مردم آن شهر دارد۰
خیلی ها معتقداند که کلیولند های به این دلیل شاکی هستند که با رفتن لبرون جیمز شالوده تیم کولیرز از هم میپاشد و از این بابت حق دارند از او متنفر باشند. ولی من فکر میکنم ریشه این تنفر در جای دیگر نهفته. همزمان با تصمیم لبرون جیمز٫ کریس باش هم تصمیم گرفت از تیم تورونتو رپتورز جدا شود و به میامی بپیوندد. جدا شدن کریس باش از تورونتو اگر تاثیر بیشتری در از هم پاشیده شدن تیم نداشته باشد٫ حداقل در همان مقدار باقی مانده تیم تورونتو رپتورز را به ته جدول خواهد فرستاد. اما طرفداران تیم تورنتو کریس باش را با قلبی مطمن و دلی امیدوار بدرقه کردند و برای او بهترین آینده را آرزو کردند۰
تفاوت در چیست؟ پس چرا ما تورونتوی ها پیراهن کریس باش را وسط خیابون یانگ به آتش نکشیدیم؟ تفاوت در اینجاست که تورونتو بدون رپتورز و کریس باش هم هنوز شهر معروفی است که مردمش به تورونتویی بودن افتخار میکنند. با همه کم و کاستی ها و هوای ضایع ٫تورونتو هنوز هم مشخصات یک شهر درجه بین المللی را دارد۰ اما کلیولند تنها به نام لبرون جیمز معروف بود و بدون لبرون این مردم شهر کوچک و ورشکسته چیز دیگری ندارند که با آن افتخار کند٫ به همین دلیل رفتن لبرون جیمز را معادل از دست دادن تنها نقطه امید در این شهر تلقی میشود۰
همین تحلیل در مورد ما ایرانی ها کاربرد دارد. متاسفانه در این سالهای که نام ایران با موضوعات مثبت در سطح جهانی مطرح نمیشود٫ همین که یک ورزشکار یا هنر مند نیمه ایرانی یا ربع ایرانی در جایی مطرح میشود ٫ دلمون میخواهد خشتک اولین خارجی رو که دستمون بهش میرسه پاره کنیم که ما ایرانی ها چنین هستیم و چنان۰
حالا که لبرون از کلیولند رفته ٫ تنفر از او به سوقات اول این شهر تبدیل شده۰