با یک نگاه ساده به آمارهای دوتا بازی میشه فهمید توی این دو تا بازی چه اتفاقی افتاده. در هر دوبازی بچه های ما به شدت فرصت شوت زدن رو از دست دادند.در بازی با اسلونی اونا تونستن 45 شوت منطقه ای و زیر حلقه بزنن که 29 تاش گل شد در مقابل ما فقط 29 تا شوت منطقه ای و زیر حلقه زدیم که فقط 16 تا گل شد. این وضع توی بازی چین هم ادامه داشت و اونا 40 تا شوت منطقه ای و زیر حلقه زدن که 22 تاش گل شد ولی ما فقط 21 بار شوت زدیم که فقط یازده تاش گل شد. یعنی ما در هر دو دقیقه از بازی فقط یک شانش فرستادن توپ روی حلقه رو پیدا کردیم. تازه در بازی یک اتقاق عجیب تر هم افتاد . ما توی این بازی تعداد شوت های سه امتیازمون بیشتر از تعداد شوت های دو امتیازی مون بوده. ایران در بازی با چین سی و سه بار شوت سه امتیازی زده که یازده تاش گل شده. اگر این یه بازی عادی بود میشد نتیجه گرفت که دفاغ تیم مقابل ان چنان سنگین بوده که تیم ایران رو ناچار کرده که تمام شوت هاشو از دور بزنه ولی شاید هم ماتیچ میخواسته قابلیت تیمشو در جبران کردن اختلاف از طریق تمرکز روی شوت سه امتیاز محک بزنه. به هر حال هدف هرچی بوده این نقشه جواب نداده و ایران به بیست و دو اختلاف باخته۰
وضعیت این تیم در دوبازی اخیر نشون میده که تیم ملی بسکتبال ما در زیر فشار دفاعی بالا توانایی به گردش در آوردن توپ را از دست میده و بازیکن های ایران یا توپ رو از دست دادیم (در بازی با چین 23 بار توپ رو از دست دادیم) یا فرصت های شوت زدن رو از دست دادیم یا مجبور شدیم از بیرون سه امتیازی توپ رو بفرستیم روی حلقه. این نقطه ضعف چیزیه که اگر نتونیم تا هنگام جام جهانی جمعش کنیم تو بازی های جام جهانی حسابی آبرومون در خطره۰