واقعا گلی به جمال تمام رسانه های فارسی زبان ما که در مورد باخت ایران به ترکیه فقط خبری رو که روی تلکس میاد قرقره میکنند و تمام ورزشی نویس های ما فسفر مغزشون رو مصرف میکنند تا بتونن تیترهایی نظیر ترکیه بسکتبال ایران را تحقیر کرد از خودشون در کنن. لابد فردا که از آمریکا با چهل اختلاف باختیم مینویسم : بسکتبال آمریکا ما را سوسک کرد. جدا تمام سواد و استعداد ورزشی نویش های فارسی روی هم جمع شده و این تیتر از توش در آومد. جای تاسفه شعور بسکتبال رسانه های ورزشی یک کشور هفتاد میلیونی که ادعای بسکتبالش هم میشه در حد کپی پیست کردن یه خبر دوازده خطی هست که تازه بهتون قول میدم اون هم ترجمه ی یک سایت اروپایی . یعنی تو این مملکت کسی پیدا نمیشه یک چیز دیگه بنویسه یا یک تحلیلی بکنه چرا تیم ما جلوی تیم هایی یخورده جون دارن شیرازه اش از هم میپاشه. هیچ وقت یادم نمیره همین رسانه های فارسی وقتی ایران چین رو برد و رفت المپیک همشون نوشتن که بسکتبال ایران از چارچوب آسیا فراتر رفته. آخه شما از بسکتبال خارج از چهار چوب آسیا چی میفهمین؟ چرا اینقدر انتظارات رو بالا می برین که الان جوون های تیم ملی بعد از روبرو شدن با تیم های مثل ترکیه باید سرشون رو بندازن زیر
حالا چرا ایران از ترکیه این شکلی باخت۰
مشکلات حمله: تیم بسکتبال ما در برابر فشار دفاعی تیم های مقابل ٫ خصوصا در برابر دفاع یارگیری سه چهارم زمین ٫ قدرت پخش توپ رو از دست میده. در تمام مدت بازی با ترکیه کار پوینت گارد های ما این بود که با بدبختی و اژان کشی توپ رو به زمین حمله بیارن و اینقدر دریبل بزنن تا بالاخره یکی از بازیکن های بال٫ یک بلوک بگیره و خالی بشه که توپ بگیره. پوینت گارد های ما از ترس توپ از دست دادن بیشتر پاس هاشون بصورت دست به دسته یا از فاصله خیلی نزدیک. این نوع پاس ها ممکنه خیلی مطمن باشه ولی هیچ برتری تاکتیکی ایجاد نمیکنه چون موقعیت توپ توی زمین عوض نمیشه. مشکل دیگه این پاس ها اینه که بیشترشون عرضی هستند تا طولی به همین دلیل تیم ما پس از گذشت ده پونزه ثانیه عملا در عمق دفاعی حریف رخنه ای انچنانی نمیکنیم. یک کار بی ربط دیگه ای که بازیکن های یک و دوی ما انجام میدن اینه که وقتی نمیتونن پاس بدهد به جای اینکه بازی رو باز کنن٫ توپ رو میگزارن زیر بغلشون و از بیرون سه امتیازی شروع میکنن سه گام رفتن . کجا؟ معلوم نیست . روی قدم اخرهم که مجبورن بپرن یا یک پاس اجباری کج و کوله میدن یا از فاصله سه چهار متری یک فلوتر ول میدیم روی حلقه. شوت فلوتر از جمله شوتهایی در بسکتباله که شاید سه چهار نفر کلا در دنیا میتونن اونو درست اجرا کنند۰ مساله انتخاب شوت هم یکی دیگه از مشکلات ماست. چون گردش توپمون مشکل داره٫ بیشتره شوتهای تیم ما از سره ناچاری در ثانیه ای آخر زده میشه. مشکل حمله ای آخرمون هم سیستم امتیاز اوری از طریق یک بازیکه. صمد شاید در چهار چوب بسکتبال اسیا همه رو در حمله میگذاره سر کار ولی تیغش در برابر تیم های نسبتا آماده اروپایی مثل ترکیه اونقدر برنده نیست. در تمام مدت این بازی هر وقت تیم ما همه تخم مرغهای حمله ایش رو گذاشت توی سبد صمد٫ یا توپشو زدن٫ یا پاسش رو دزدین و یا ناچار شد یک شوت نامناسب بزنه ۰بابا اگر قراره که شوتا گل نشه بدین حامد از شش متری شوت بزنه٫ یا حداقل بدین ارسلان چهارتا حرکت پشت به حلقه بکنه. توی این بازی یک جوری با ارسلان بازی شد انگار دور از جون دنیس رادمن شده. از پاس خبری نیست ٫ اگر توپ میخواد باید خودش ریباند کنه۰
مشکلات دفاع: روی کاغذ که نگاه میکنی٫ حامد حدادی٫ ارسلان کاظمی و صمد نیکخواه ٫ مگه کسی میتونه روی دست اینا ریباند حمله و دفاع بکنه. بازی که شروع شده ترکها فهمیدن داستان چیه شروع کردن این بازی کن های رو توی ریباند حمله هل دادن زیر حلقه تا وقتی توپ کمونه میکنه اینا زیرحلقه کار گیر کرده باشن.٫ اینجوری بود که ریباند حمله ایران فشل شد. یک مشکل دیگه دفاع اینبود که همه میدونن وقتی بازیکن برش کننده ترکها میامد توی سه ثانیه ما٫ با وجود حامد معلومه که نمیتونه به سمت حلقه بره و پاس خواهد داد. نمی فهم چرا وقتی بازیکن برش کننده شون پاس میداد ما نمیتونستیم پاسش رو قطع کنیم. بابا خیلی ساده اس وقتی طرف برش میکنه با وجود حامد حتما پاس میده٫ بقیه دفاع بین یارشون و بازیکنن برش کننده قرار بگیرن... خیلی سخته. تازه جالبه که بیشتر پاسهای هم که میدادن بازهم داخل سه ثانیه بود و زیر حلقه یا گل میزدن یا خطا میگیرفتن۰ درسته که بیشتر مواقع ما دچار میس مچ میشدیم ولی خدا باکس اوت رو برای همین روز ها افریده. عجیب ترین چیز در دفاع تیم ما اینه که نمیدونم چرا ما وقتی عقب میافتیم نمیتونیم استاپ بگیریم. انگار بازیکن های حریف صابون هستن که توی حموم از دست ادم ول میشه ٫ دیگه نمیشه گرفتشون. این تیکه آخر برای آقا ماتیچ بود۰