زمان ما در بسکتبال رسم بود که وقتی یک بازیکن پنج خطاِ (بهتره بگیم تخلف نه خطا) میشد و طبق قانون فیبا باید زمین را برای برای یک ترک میکرد٫ مجبورمون میکردن با هر دو داور و مربیان تیم های مقابل دست بدیم و ازشون تشکر کنیم یا عذر خواهی! بعضی ها هم خیلی جو گیر میشدن و با همه بازیکنان تیم مقابل هم دست میدادن و روبوسی میکردند. توی بعضی از بازی های میلی متری٫ اخراج شدنِ یک بازیکن را به شکلی برگزار میکردیم که انگار این شب حمله است و بازیکن اخراج شده الان میخواد بره زیر تانک. همدیگه رو بغل میکردیم و چشمامون پر از اشک میشد.
خود من شاید کلا دو سه بار به خاطر پنج خطاِ شدن از زمین اخراج شدم ولی هر بار مثل گوسپند همین برنامه رو٫ بدون توجه به اینکه اصلا هدف این کار چیه و چه فلسفه ای داره پیاده کردم. دست دادن با داورها و تشکر از اینکه اقا دستتون درد نکنه ما رو اخراج کردین و همینطور دست دادن با مربیان تیم مقابل.
دلمون خوش بود با اینکارمون، جوان مرد قصاب رو توی مردونگی و روحیه ورزشکاری شرمنده کردیم. خبر نداشتیم که بابا این پنج تخلف جز حقوق حقه هر بازیکن بسکتباله و هر وقت صلاح بدونه میتونه ازش استفاده کنه، بدون این که شرمنده کسی باشیم. پنج تخلف شخصی (طبق قانون فیبا) یا شش تخلف (طبق قوانین لیگ ملی امریکا) در هر بازی از جمله ابزارهایی است که هر بازیکن بسکتبال در اختیار داره و باید از آنها به موقع استفاده کنه. ارتکاب یک تخلف به موقع در واقع یک خطا یا اشتباه نیست بلکه اگر به موقع استفاده بشه موثر ترین ابزار برای متوقف کردن جریان بازی به نفع تیم خودی است. اینکه کجا و کی باید از تخلف های مجازمون استفاده کنیم یک نوشته مفصل میطلبه. اینجا بیشتر میخواهم در مورد معضل فرهنگی بسکتبال مون صحبت کنیم. چرا ما باید برای استفاده از حق مجازمون در یک بازی از داور ها پوزش بطلبیم و دست دادن با مربی تیم مقابل نشانه چیست؟ هان؟ میخواهیم بگیم شرمنده ایم که با استفاده از حق خودمون زدیم چشم تیم مقابل رو در آوردیم. بسکتبال هم مثل همه چیز دیگه زندگی ما ایرانی هاست. یک موضوع خارجی ( بسکتبال) رو گرفتی، بدون اینکه از فرهنگی که باهاش میاد سر دربیاریم ، به ابلهانه ترین شکل ممکن با رسوم زورخونه هامون قاطی اش کردیم و یک آش شله قلم کاری از در آوردیم که خودمون هم دیگه سر درنمیاریم داستان چیه.