ما ایرانی ها موجودات عجیبی هستیم. این عجیب بودن مان را هم به رخ دیگران میکشیم. مثالهای زیادی برای عجیب بودن ما ایرانی ها هست اما این یکی دیگر نوبرش است. تیم ملی بسکتبال ایران تنها تیمی ملی در دنیاست که برای هم وطنانش شاخ و شانه میکشد. مگر ممکن است یک تیم ملی برای هم وطنان خودش کرکری بخواند؟ اگر باور نمیکنید نوشته فارسی روی تخته سفید پشت بچه‌های تیم ملی بسکتبال را بخوانید که نوشته است قهرمانی جام ویلیام جونز تقدیم به کوته نظران. این نوشته نه به انگلیسی است، نه به کره ای، نه به عربی و نه به چینی. به فارسی سلیس نوشته شده و مخاطبش ملت همیشه در صحنه ایران است.
من هم مثل شما اولش باور نکردم. معنی این حرف چیست؟ فکر میکنید کره ای ها در مورد این مرام ما ایرانی ها که تیم ملی مان برای هم وطنانشان شاخ و شاخه میکشد چه فکر میکنند؟ مخاطب این گفتار کیست؟ چه کسی گفته است که این را روی تخته بنویسند و عکس بگیرند؟ کار مربی تیم بوده؟ فدارسیون به فکرش رسیده یا خود بازیکننان ما ابتکار بخرج داده اند تا این را بنویسند؟
جای تاسف است که کلاس تیم ملی کشورمان، انهم تیمی که حتی بدون چند تا از بازیکنان اصلی اش قهرمان اسیا میشود، به دلیل جو بچه گانه ای که بوجود آمده تا حد تیم یک دبیرستان پایین آورده شود. پیراهن تیم ملی و سکوی قهرمانی آسیا، تریبون مطبوعاتی شخصی فدراسیون بسکتبال نیست که با آن بخواهند پوز امیر ایلیاوی و چهار نفر دیگر که به فدراسیون گفتند بالای چشمتان ابروست به خاک بمالند. هر کس قهرمانان بسکتبال ما را دست آویز تسویه حسابی های شخصی اش کرده است شرمش باد.
شک ندارم وقتی قهرمانانی که در این عکس هستند پا به سن بگذازند از این عکسشان به عنوان خاطره انگیزترین تصویر قهرمانی جام ویلیام جونز یاد نخواهند کرد.