ورزش (چه حرفه‌ای و چه اماتوری) نهایت شایسته سالاری است. در ورزش کسی به زور پول پدر، اعتبار نام خانواده یا پارتی داشتن به اسطوره تبدیل نمی‌شود. هیچ کسی نمی تواند ادعا کند جوردن، بیل راسل و کریم عبدالجبار به دلیل مسائلی که به تلاش، توانایی و هوش شان مربوط نبود به جوردن بیل راسل و عبدالجبار تبدیل شدند. و این شایستگی و الهام بخش بودن از پایه‌های محبوبیت انها در دل مردم است.
در دنیای گذشته پول و زور تنها دو عامل قدرت بود اما در دنیای امروز ما میدانیم محبوبیت یکی از پایه های قدرت است. یک فرد محبوب توانایی تغییر افکار عمومی را به سمتی که خودش میخواهد دارد و ممکن از این قدرت برای بهبود یا نابودی جامعه استفاده کند.
حالا تصور کنید یک ورزشکار محبوب ، مثلا کوین دورنت، در اوج محبوبیت به پایان عمر ورزشی اش برسد و طبق معمول روزشهایش را با گلف بازی کند و پول شمردن بگذراند. به نظر شما این هدر رفتن یکی از مهمترین دستاورد های زندگی این ورزشکار نیست؟ جدا از ثروت و افتخارات ورزشی که دورنت کسب کرده محبوبیتی که کسب کرده دستاوردی است که به عنوان یک منبع قدرت میتواند ریشه تغییرات مثبتی در جامعه باشد. در گذشته ورزشکارانی بودند که پس از بازنشسته شدن نهضتی برای تغییر جامعه را آغاز کردند (مثل کریم عبدالجبار) اما بسیاری دیگر این ثروت را هدر دادند و هیچ کار مثبتی با ان نکردند.
به نظر شما بهترین راه استفاده از این ثروت (محبوبت جهانی) برای یک ورزشکار پس از بازنشستگی چیست؟