وقتی کلمه تجلیل را می‌شنویم اتوماتیک به یاد مراسم ختم و نماز میت می‌افتیم. هر وقت صحبت از تجلیل یک ورزشکار یا مربی است بلافاصله اولین سوال که «ای بابا چطوری مرد؟ اونم کرونا گرفت؟» چرا که تجلیل از نام یک ورزشکار هنگامی رخ می‌دهد که او مرده است.
اما جوامع دیگر چطور هستند؟ در کشورهایی که ورزش بخشی از سیستم پرورشی کودکان، فرهنگ روزمره مردم و اقتصاد کشور است یک ورزشکار فرصت های زیادی برای جاودانه شدن نامش دارد که به شرح زیر است:
- اگر در دبیرستان بازیکن خوبی باشد یونی فرمش در دبیرستان به سقف سالن اویزان خواهد شد
- اگر در دانشگاه بازیکن خوبی باشد یونی فرمش به سقف سالن دانشگاه اویزان خواهد شد
- اگر در تیم حرفه ای بازیکن خوبی باشد یونی فرمش به سقف سالن باشگاه اویزان خواهد شد
- اگر خیلی خوب باشد نامش در تالار مشاهیر ثبت خواهد شد
(عنایت داشته باشید که بازیکن هنوز زنده است)
- اگر جز اسطوره ها باشد :
- مجسمه اش ساخته و در شهر نصب می شود
- بورسیه تحصیلی ورزشی به نام بنا میشود
- نامش بر تاسیسات ورزشی نصب میشود
- نامش بر جوایز مخصوص ورزشکاران حرفه ای یا آماتور نهاده میشود
- نامش بر یک لیگ حرفه ای یا اماتور گذاشته میشود.
تا این مرحله هنوز هم هیچی لزومی ندارد ورزشکار یا مربی ندای خالق را لبیک گفته باشد!