مدتی است بحث کفایت فدراسیون فعلی و امکانات به عنوان دو عامل عقب نگهدارنده بسکتبال کشور مطرح شده. با هر کسی که در ایران درباره بسکتبال و آینده ان در ایران حرف میزنم به لزوم داشتن یک فدراسیون قوی، امکانات پیشرفته و ضرورت استعدادیابی اشاره میکند. هر وقت هم در بسکتبال ملی ما ناکامی بودجود میاید فدراسیونی ها امکانات ضعیف را بامبول میکنند، مخالفین فدراسیون عدم کفایت فدارسیون را دلیل میدانند و بازیکن ها و جوانان هم عدم وجود سیستم استعداد یابی صحیح را عامل تنبلی خودشان میدانند. این دور باطل همینطور ادامه دارد و هر کسی خود را مبرا میداند و ایستاده کنار تا دیگری بسکتبال ایران را نجات دهد. عین همه چیز دیگرمان منتظریم کسی یا چیزی بیاید و به این نکبت خاتمه دهد.
در این میان تکلیف فدراسیونی ها و مخالفین فدراسیون روشن است. انها میدانند چه میگویند و دنبال چه هستند اما دلم برای جوانان مان میسوزد که در مورد بسکتبال قوی در جهان کاملا در توهم محض به سر میبرند. ذهنیت جوانان ما ( یا حداقل انهایی که من با انها حرف زدم) اینست که در بسکتبال آمریکا ( به عنوان بسکتبال برتر در جهان) فدراسیون بسکتبال امریکا یک مشت روبات ول کرده تا روز و شب امریکا را جستجو کنند و از روی دی ان ای تشخیص بدهند کی بسکتبالیست میشه و کی جوردن بعدیه. وقتی که جوردن بعدی را پیدا کردند یک نفر از فدراسیون میاد با یک میلیارد دلار پشت یک وانت و میده به والدین میده و بچه را میبره کره مریخ در سالن المپیکی که فدراسیون مخصوص به استعداد های درخشان ساخته تمرین میده. همه مربیان هم در حد کوچ کی هستند و هر دو روز یکبار هم لبرون جیمز و کوبی میان سر تمرین و سر میزنن ببینن کی خوبه تا ببرشون توی ان بی ای باهاش هم تیمی بشن.
نه عزیز من، شما در توهم محض به سر میبری. بسکتبال آمریکا جنگل مولا است. هر کسی باید برای زنده موندش بچنگه. نه کسی میاد دست به سر شما بکشه . نه کسی میاد به به چه چه کنه. نه همین که دوتا شوتت گل میشه میره تیم استان. باید شب و روز بچنگی تا بلکه تیم مدرسه انتخاب بشی. تازه تا یک بچه جدید بیاد که از تو بهتره زارت خطت میزنن و پیرهنتو میدن به اون. نه بودجه دولتی وجود داره. نه کسی از هییت استان میاد توشیحات رییس فدراسیون را بخونه و قول وقرار های رییس فدراسیون را بده. از همه مربیان جوان، بازیکن های جوان ایرانی که فکر میکنند فدراسیون قوی باعث بسکتبال قوی میشه . خواهش میکنم با هر بدبختی که شده این فیلم مستند یک ساعت و بیست دقیقه ای که در مورد واقعیت یکی از قوی ترین مراکز بازیکن سازی در آمریکاست را تماشا کنید. اصلا میدونی چیه. این فیلم را بزنین روی دی وی دی. ببرین باشگاه. همه بازیکن ها را بنشونین روی زمین. یکی را پیدا کنید که انگلیسی بلده و بشینین صحنه به صحنه . گفتگو به گفتگو ترجمه کنید و ببنیند. اگر موقع دیدن این فیلم اشک توی چشم هاتون جمع نشد و به اشتباهتون پی نبردین به اندازه کافی عشق بسکتبال توی دلتون نیست... ول کنین برین سراغ والیبال یا یک چیز دیگه.