بسکتبالیست های ان بی ای چقدر مالیات میدهند؟

بازیکنان شاغل در ان بی ای چه در آمریکا چه در کانادا مشمول پرداخت مجموعه ای عریض و طویل از مالیاتهای مختلف هستند. این مالیات ها بر اساس قوانین مالیات های عمومی این دو کشور  محاسبه و اخذ میشود و هیچ ربطی به لیگ آن بی ای، گردانندگان آن و جیب دیوید استرن ندارد. اگر چه نظام مالیاتی کانادا ( برای تیم تورنتو رپتورز) و آمریکا (برای بقیه تیم ها) تفاوتهای دارد اما ساختارشان در واقع یکسان است . منتطق این دو نظام مالیاتی اصولا این اصل استوار است که کسی ثروتمند تر است باید بیشتر مالیات بدهد. این مالیات ها بصورت فدرال، ایالتی/استانی، شهر و منطقه ای اعمال میشود و بسیاری از ایالت های امریکا برای شهروندانشان معافیت های مالیاتی برای یک یا چند نوع مالیات تعیین کرده اند  

یک ورزشکار چه نوع مالیات هایی پرداخت میکند

مالیات ملک: این نوع مالیات که در ایران به عنوان عوارض نوسازی شناخته شده در امریکا بر اساس ارزش جاری ملک محاسبه میشود و سالیانه هزینه ان از سوی صاحب ملک به شهرداری یا ایالت محل اقامت پرداخت میشود. این مقدار از یک درصد تا پنچ درصد ارزش ملک در سال است. با توجه به اینکه ملکی که سند ان به نام ان ورزشکار است در چه ناحیه شهرداری قرار دارد این درصد کم و زیاد میشود. با توجه به اینکه بسیاری از این ورزشکاران مالک خانه ها چند میلیون دلاری هستند مالیات امکاشان سر به فلک میزند

مالیات وسایط نقلیه: یکی از دیگر اقلامی که ورزشکاران حرفه ای به ان علاقه خاصی دارند اتومبیل های گرانقیمت است . در آمریکا برای تمدید اعتبار پلاک اتومبیل سالیانه هزینه ای ثابت ( مستقل از مدل اتومبیل ) به اداره راهنمایی و رانندگی پرداخت شود

مالیات فروش: در ایالت های بسیاری در آمریکا و همچنین استان انتاریو ( خانه تورنتو رپتورز) مالیات فروش وجود دارد. مالیات فروش بصورت درصدی مشخص از بهای کالاهایی که خریداری میشود محاسبه شده و به قیمت ان محصول افزوده میشود. ایالت انتاریو با سیزده درصد مالیات فروش در بین همه جاهایی که تیم های بسکتبال ان بی ای دارند در رده گران ترن مکان قرار دارند. این مالیات به این معناست که اگر اندره بارنیانی ( سنتر تورنتو رپتورز) اتومبیلی به بهای سیصد هزار دلار خریداری میکند؛ در واقع هزینه پرداخت شده از سوی او سیصدو چهل هزار دلار است که چهل هزار دلار آن مالیات است

مالیات ارزش افزوده: اگر یک ورزشکار دارایی منقول یا غیر منقولی را داشته باشد و ارزش ان بالا برود، در هنگام فروش آن دارایی بر اساس بهایی افزوده شده ان دارایی مشمول پرداخت مالیات میشود. برای مثال اگر لبرون جیمز سهام تیم لیورپولش را بفروشد و صد میلیون دلار سود کند، او بر اساس ان صد میلیون دلار مالیات پرداخت خواهد کرد

مالیات بر درآمد: این مالیات که عموما بزرگترین بخش مالیاتی یک ورزشکار حرفه ای را تشکیل میدهد بر اساس درآمد سالیانه یک بازیکن از منابع مختلف تعیین میشود.یک وزرشکار معمولی در ان بی ای عموما از دو منبع اصلی کسب در امد میکند. اولین منبع دستمزد پرداخت شده از سوی تیمش براساس میزان قراردادش با تیم است و دومین منبع از طریق فعالیت های تبلیغی ( اِندورسمنتز) که آن بازیکن با شرکت ها و سازمان های مختلف دارد تامین میشود. طبیعتا منابع درآمدی ابرستارههای ان بی ای بی نهایت فراوان و بسیار پیچیده است که همین فرصتی به دستشان میدهد که از زیر مالیات فرار کنند. پس از تعیین میزان درآمد سالیانه یک بازیکن اداره مالیات امریکا بر اساس جدول پله ای مالیاتی درصد مالیات یک بازیکن را تعیین میکند. بالاترین پله مالیاتی در آمریکا میزان 35 درصد مالیات برای درآمدهای بالاتر از 388 هزاردلار در سال است که تقریبا همه بازیکن های ان بی ای در این پله مالیاتی قرار میگیرند

روش رایج بین بازیکنان ان بی ای برای کاهش یا فرار از مالیات

انچه که ما در ایران به آن زیر میزی میگویم در آن بی ای تقریبا وجود ندارد اما این معنی نیست که این ورزشکاران راهی برای فرار از مالیات ندارند. در کشور آمریکا رسم است که ثروتمندان با استخدام وکلای مالیاتی با استفاده از سوراخ سنبه های قانونی و روش های ابتکاری راهی برای فرار از مالیات بیابند. فرار از مالیات مختص به ورزشکاران نیست. در این گزارش که در نشریه مالی بلومبرگ آمده است که میت رامنی، نامزد ریاست جمهوری امریکا چطور بصورت قانونی از سال 1996 تا سال 2009 یک سنت مالیات پرداخت نکرده است. روش رایج بین بازیکنان ان بی ای برای فرار قانونی از مالیات به این صورت است که این بازیکنان تحت عنوان شخصیت حقوقی با باشگاه ها قرارداد میبندند و کل درآمد ناشی از قراردادشان و دیگر منابع کسب در آمد را به عنوان درامدهای یک شرکت اعلام میکنند. این کار چند مزیت دارد . مزیت اول اینکه در قانون مالیات های آمریکا مالیات بر درامد شرکت ها مانند مالیات بر درامد اشخاص محاسبه نمیشود و عموما درصد مالیات کمتری نسبت به مالیات فردی است. مزیت دوم اینکه بسیاری از هزینه های یک ورزشکار شامل هزینه های تمرینی، جابجایی، خوراک ، تبلیغات و اصولا هر چیز دیگری که به عنوان هزینه های گرداندن یک کسب و کار عادی قابل قبول است از درامد کاسته میشود و به این شکل میزان قابل مالیات کاهش میابد. همچنین بسیاری از وزرشکاران شرکتشان را در ایالت هایی که مالیات بر درامد شرکتی ندارد تاسیس میکنند تا با انتقال درامدشان به ان شرکت مالیات پرداخت نمیکنند. ورزشکارانی که شرکت تاسیس میکنند تمامی داراییشان از اموال شرکت است و به این صورت مالیات بر درآمد شخصی شان بسیار پایین میآید. طبق قانون مالیاتی آمریکا این روش ها کاملا قانونی و پذیرفته شده است