Posted
CommentPost a comment
وسلین ماتیچ٫ سر مربی صرب تیم ملی بسکتبال ایران در یک سال و نیم گذشته کارنامه مثبتی داشته. یکی از کارهای جالبی که این مربی کرده اینه که به جای اینکه مثل سابق شونصد تا بازیکن رو به اردوی تیم ملی دعوت کنه٫ بعد از دو سه ماه علافی هم همشون رو خط بزنه و همون دوازده نفری رو که از اول مد نظرش بود برای تیم انتخاب کنه٫ اومده تیم ملی بزرگسالان رو به تیم الف و ب تقسیم کرده و برای هر تیم برنامه و مسابقات خاص خودشون رو برنامه ریزی کرده. دمش گرم ولی چند روز پیش در یک مصاحبه یک حرف عجیبی زده که من زیاد سر در نیاوردم. ماتیچ گفت که میخواد ارسلان کاظمی رو در پست سه استفاده کنه و این درحالیه که ارسلان کاظمی رسما بازیکن پست چهاره۰
همه میدونن که بازیکن شماره سه در بسکتبال باید بهترین شوت منطقه ای رو بین همه پست های دیگه داشته باشه و برای فرار از تله دفاع دو به یک (دبل تیم) باید دست به توپ (بال هندلینگ) خیلی عالی داشته باشه. این دو مهارت دقیقا چیزهایه که در همه گزارش های اسکاوت در مورد ارسلان به عنوان نقاطی که ارسلان باید برای فصل اینده تقویت کنه شناسایی شده. ارسلان بازیکن بسیار پرانرژیه که هم در دفاع و هم در حمله درک بسیار خوبی در جاگیری برای ریباند داره و قرار دادن او در این پست عملا تیم ملی رو از یک عالمه ریباند حمله محروم میکنه. هم قد بلند ارسلان و هم مهارت های بازی پشت به حلقه این بازیکن در حدی است که در بسکتبال بین المللی به کسی باج نده. آیا در حال حاضر بازیکن پست چهاری که بهتر از ارسلان باشه در اردو هست و با این تغییر میخوان به هر شکلی شده ارسلان رو فیکس بفرستن تو؟ این قضیه خیلی منطقی به نظر نمیرسه۰
یکی از خوبی های وبلاگ داشتن اینکه که هر چی دلت میخواد توش مینویسی ٫ بعدش هم براش توجیه موضوعی پیدا میکنی. امروز به جایی اینکه براتون توضیح بدم لیکرز چطوری فکِ یوتا جز رو اورد پایین میخوام یک تیکه موزیک با شما قسمت کنم. شنبه شب گذشته در برنامه ستردی نایت لایو ٫ جی زی یک آهنگ خواند با یه یارویی به نام مستر هادسِن. این آهنگ یک جور اجرای هیپ هاپ از یک آهنگ زمان جوونی های ما بود به نام فور اِور یانگ از گروه آلمانی آلفاویل. شباهت های زیاد این اهنگ با اجرای اصلی و حتی شباهت زیاد صدای مستر هادسن با خواننده اصلی٫ منو یکهویی برد به بسکت بازی کردن تو کوچه بیست و دو خیابون سنایی٫ موشک بارون های سال ۶۷ ٫ ضبط دوکاسته لاسونیک با باتری که میگذاشتیم زیر تیر چراغ برق که حلقه بسکتبال ما بهش وصل بود و خیال میکردیم الان داریم توی کوچه های هارلم سه به سه میزنیم. این اهنگ منو برد به واکمن یونیسف یا هدفون های ابری نارنجی رنگ که موقع تمرین شوت میگزاشتیم روی گوشمون تا شبیه بازیکن های ان بی ای بشیم و ابر روی گوشی های چنان خیس عرق میشد که حتی خودمون هم بدمون میامد و نهایتا منو برد به معجون فروشی چهار راه کالج که بعد از تمرین های تیم تهران در سگ دونیِ شیخ السلام (معروف به خانه بسکتبال تهران) با بچه ها میرفتیم اونجا تا با سفارش دادن نفری چهارتا معجون بزرگ با پودر نارگیل٫ ورژن بچه مثبتِ بساط عرق خوری رو اونجا پیاده کنیم۰
راستی این ویدیو یه ربط دیگه ای هم داره با بسکتبال. جی زی تنها خواننده ایست که در یک تیم ان بی ای سهام مالکیت داره۰ اینم توجیه ارتباط با بسکتبال۰
اسم این رسم هوم کامینگِ٫ یعنی برگشتن به خونه است. هوم کامینگ یه مراسمیه که یک مدرسه یا دانشکده ٫فارق التحصیلان سابقش رو که الان برای خودشون کسی شدن رو دعوت میکنه و طی مهمونی بزن و برقص اونها رو به دانش آموزان یا دانشجویان فعلی مدرسه یا دانشگاه معرفی میکنه. اولین مراسم رسمی هوم کامینگ برای تیم فوتبال دانشگاه میسوری حدود ۱۲۰ سال پیش انجام شده و از اون موقع تا حالا بیشتر مدرسه های بزرگ و کوچک در آمریکای شمالی این مراسم را برای همه فارق التحصیلان ٬چه ورزشکار چه غیر ورزشکار برگزار میکنند و این مهمانی یکی از مهمترین رویداد های سال تحصیلی در تقویم آموزشی همه آموزشگاه هاست. جدا از بزرگداشت فارق التحصیل های دوره های گذشته ٫ هدف اصلی بساط هوم کامینگ اینه که به دانش آموزان و دانشجویان فعلی بصورت عملی نشون بدن که اگر زور بزنن و هی جا خالی نیان میتونن در آینده چی بشن. به جایی اینکه هی بهشون بگن درس بخونین تا آدم حسابی بشین ٫ مراسم هوم کامینگ بهشون نشون میده آدم حسابی چه شکلیه. همه بچه های در دوران تحصیلشون٫ چه در مدرسه و چه در دانشگاه٫ در یک دوره زمانی دچار سردرگمی میشن که باعث افت تحصیلی یا حتی ترک تحصیل میشه. حتی خیلی موقع ها ادم از خودش میپرسه این همه خر بزنیم که چی؟ مراسم هوم کامینگ میتونه یک جوری جواب همین سواله که چی باشه۰
بعضی از این مراسم هوم کامینگ در دانشگاه های آمریکا اونقدر جدی و سطح بالا برگزار میشه که شبکه های تلویزیونی ملی اونو بصورت زنده پخش میکنند. چند روز پیش شبکه ای بی سی آمریکا داشت مراسم هوم کامینگ٫ آلانزون مورنینگ٫ قهرمان اسبق ان بی ای و دانشجوی دانشگاه جورن تاون رو زنده از محل دانشکده ای که او از انجا فارق التحصیل شده بود رو نشون میداد. برنامه رو بصورت یک مصاحبه زنده با او ترتیب داده بودند و چند هزارتا دانشجوی جوون هم در آمفی تاتر اصلی دانشگاه نشسته بودن و با دهن های باز داشتن به حرفهای او گوش میدادن. او در مورد مشکلاتی که به عنوان یک کودک سیاه پوست داشت حرف میزد و گفت چطور تونست از خطراتی که سر راه یک جوون سیاه پوست هست پرهیز کنه. این برنامه رو که دیدم پیش خودم فکر کردم چرا ما ها که هزار چیز از خارجی های یاد میگیریم چرا این جور چیزاشون رو یاد نمیگیریم. مثلا دبیرستان منتظری قلهک یا دانشگاه تهران مگه شاقلوس میگیره یک همه مراسمی رو برای کسی مثل صفا علی کمالیان٫ که هم مهندسه٫ هم مربی تیم ملی بستکباله برگزار کنه... یا دبیرستانی مثل البرز یا دانشگاه آزاد مرکز میمیره یک مراسم اینجور برای یه آدمی شبیه علی توفیق برگزار کنه... روم به دیوار حتما باید یکی شَل و پَل بشه تا عکسش بره روی حجله و چهار نفر ازش یاد کنند. یک وقت فکر نکنید دارم درباره حلوا حلوا کردنِ پیش کسوت ها داستان میگم٫ نه٫ حرف من اینه که با رایج کردن این رسم اجنبی ها میشه به اون بچه هایی که الان توی دبیرستان ها و دانشگاه ها بدون هیچ هدف و روحیه ای مثل زامبی دارن روزهاشون رو میگزرونن ٫ هدف داد و الگو براشون بوجود آورد. تا همین چهار تا آدم حسابی هم فلنگ رو نبستن باید به داد این جوونا رسید۰
این ویدیو مربوط به یک برنامه رادیویی در شهر لوس انجلسه به نام ترک های جوان که در مورد همه چیز حرف میزنه. در این جلسه اش در مورد بسکتبال تفریحی بازی کردن با بعضی از ایرانی ها در آمریکا اظهار نظر کرده. امیدوارم خیلی به رگ غیرتتون بر نخوره چون من هم که چه در ایران چه در خارج با ایرانی های زیادی بسکتبال تفریحی بازی کردم به همین نتیجه رسیدم۰
هر وقت ورزشکاران یا تیم های ورزشی در سیاست دخالت کردند٫ یک افتضاحی به بار آمد. از ثبت شعارهای آنچنانی روی لباس فوتبالیست های لیگ آزادگان تا حضور ورزشکاران رده یک در مراسم دولتی که جای ورزشکار نیست٫ همیشه آخرش یک گندی بالامیاد یا زندگی ورزشی یک قهرمانی قربانی میشه. اما اینبار دخالت ورزش در سیاست رنگ و بوی دیگری داره۰
هفته گذشته ایالت آریزونا قانون جدیدی تصویب کرد که دست پلیس رو باز میگذاره تا هر کسی رو که شکل و قیافه مکزیکی داره فقط به صرف همراه نداشتن گواهینامه رانندگی بدون حکم قانونی دستگیر کنه و از ایالت اخراج کنند. توی این خرتوخریِ احساساتِ ضدِ مکزیکی در ایالت آریزونا تیم بسکتبال فینیکس سانز٫ که تا حالا در بازی های حذفی کولاک کرده٫ یک تنه در برابر این همه احساسات ضد مهاجر ایستاده و اسم تیمشون را روی لباس به زبان اسپانیایی حک کرده. این کار بسیار زیبا از طرف مدیریت باشگاه فینیکس خیلی کارِ به جایی بود ولی حرف مایکل جردن رو یادتون نره که گفت «جمهوری خواه ها هم کفش ورزشی میخرند»۰
کیه که صحنه خروس ول دادن وسط زمین فوتبال فرانسوی ها رو توی جام جهانی فرانسه یادش نیاد. یادتون میاد که تماشاچی های فرانسوی چه خر غشویی می رفتن که این خروس قراره چه بخت بلندی برای تیمشون بیاره. بیشتر آدما نقش بخت و اقبال در زندگی رو قبول دارن ولی بعضی ها خیلی درگیر نقش شگون در زندگی روزمره شون میشن و مواظبن یک وقت توی خونه شون اینه نشکنه که هفت سال بدبختی بیاره۰
آسمشو میخواهین بگذارین خل بازی یا خرافات٫ هر چی که باشه تیم های ورزشی همه جای دنیا به نقش شگون در برد و باختشون اعتقاد دارن و برای همین یک چیزی رو که برای تیم شگون میاره همراه خودشون میارن توی زمین. اون چیزی که برای تیم شگون میاره بیشتر وقتا در قالب یک جونور مثل یک سگ یا بزغاله یا حتی یک پرنده است٫ حتی بعضی موقع ها این چیز بخشی از اسم تیم هم هست۰ به اون چیز میگن مَسکات یا شگون نما۰
آوردن مسکات تیم های توی زمین همیشه به سادگی آوردن یک بزغاله یا دو سه تا توله سگ نیست. فکرشون بکنید تیم ممفیس گریزلیز که مسکاتش یک خرس گریزلی یک تنی است٫ همین که پاشو بگزاره روی پارکت ها٫ همشون زیر پاش خورد میشن. بعضی از مسکات ها هم که اصلاوجود خارجی ندارن٫ مثلا مسکات تیم تورنتو که یه دایناسور تی رکسه. به همین دلیل تیم ها ناچار شدن یک عدده هنرپیشه استخدام کنن که لباس های این موجودات رو بپوشن و بیاین توی استادیوم ملت سرگرم کنن. این مسکات ها در موقع بازی های خانگی حسابی مردمو سرگرم میکنن و هر کدوم یک شیرین کاری خاص خودشون رو دارن۰ یکی از کارهای این مسکات ها شرکت در کرکری خوندن برای تیم مقابل هم هست. یکی از کرکر خوان ترین مسکات های این هفته بانگو ٫ مسکات تیم میلواکی باکسه که برای هَری دِِه هاک٫ قوش تیم اتلانتا هاک حسابی کُری خونده. حتی برای بانگو یک شعار هم درست کردن و میگن از گوزن بترس. تو بهبهه بازی هفتم میلواکی و آتلانتا یکی از طرفدارای با ذوق میلواکی این ویدیویی که توی این پست براتون گذاشتم رو درست کرده که بگه برای چی باید از گوزن ترسید۰
همه تا حتما تا حالا شنیدیدن که بسکتبال بازی ثانیه هاست ولی کمتر شنیدین که بسکتبال بازی دهم ثانیه ها هم هست. نتیجه بازی های زیادی در بسکتبال بین المللی و ان بی ای در کمتر از یک ثانیه عوض شده ولی هیچ وقت فکر کردین حداقل چند دهم ثانیه لازمه که یک شوت زده بشه. منظور دقیقا زمانی است که توپ دست بازیکن شوت زننده رو لمس میکنه تا هنگامی که تماس توپ با دست قطع میشه. در فصل ۸۹-۹۰ در ان بی ای بازیکن تیم نیویورک نیکز ٫ ترنت تاکر٫ توپی رو که از بیرون پرتاب شده بود گرفت و یک شوت سه امتیازی به ثمر رسوند و این درحالی بود که فقط یک دهم ثانیه وقت از بازی باقی مونده بود. داور گل رو قبول کرد و شیکاگو بولز بازنده شد. بعد ها قضاوت داور از سوی شیکاگو به چالش کشیده شد و نهایتا پس از مدتی منجر شد به وضع قانونی به نام قانون ترنت تاکر. این قانون میگه که هیچ تیمی نمیتونه در سه دهم ثانیه یا کمتر یک شوت کامل رو اجرا کنه یعنی اگر تیم شما عقبه و توپ هم دست شماست و فقط سه دهم ثانیه از بازی باقی مونده٫ باید بازی رو باخته فرض کنید. در این ویدیو بصورت علمی در آزمایشگاه این قانون رو به کمک سریعترین شوتزن ان بی ای ٫ جیسون کاپونو٫ به آزمون میگذارند. نتیجه رو با چشم خودتون ببینید۰
جویی کرافورد یکی از معروفترین و کهنه کارترین سر داورهای لیگ ان بی ای که از سال ۱۹۷۷ داره توی این لیگ سوت میزنه و از بازی های حذفی حساس تا فینال ان بی ای رو قضاوت کرده. چند روز پیش که داشت بازی حساس فینیکس و پورتلند رو سوت میزد یک خطا از مارکس کمبی گرفت که به خر میگفتی میخندید. خودتون ویدیو رو ببینید دستگیرتون میشه جریان چیه. جالب تر از اون عکس العمل بازیکن هاست که علی رغم حساست وحشتناک بازی چقدر با آرامش قضیه رو قبول کردن۰
از قدیم گفتن هر چی پول میدی آش میخوری. تیم داری در ورزش حرفه ای هم یک جورایی پول دادن و آش خوردنه٫ هر چی پول بیشتری بدی میتونی بازیکن های بهتری بخری٫ هرچی بازیکن های بهتری بخری تیم بهتری داری و هر چی تیم بهتری داشته باشی جایگاهت در لیگ بالاتره. در خیلی از لیگ های حرفه ای دنیا این فرضیه بارها ثابت شده ٫ مثلا رآل مادرید همیشه معروف بوده به اینکه خیلی راحت پول های آنچنانی برای خرید ابر ستاره های ورزش فوتبال رو پرداخت میکرده و از همین بابت هم تونسته این همه افتخارات کسب کنه. توی این نوشته میخواهم ببنیم آیا این فرضیه در لیگ حرفه ای بسکتبال آمریکا هم صحت داره یا نه و یک مقداری فصل ۲۰۰۹ -۲۰۱۰ رو زیر ذره بین ببرم۰
برای روشن شدن بیشتر قضیه از نمودار بالااستفاده کردم. در در این نمودار سی تیم لیگ را به ترتیب مقدار کل دستمزد پرداختی در سال از تیم اول٫ لوس انجلس لیکرز با حدود نود و یک میلیون دلار در سال تا تیم سی ام ٫ پورتلند تریل بلیزرز با پنجاه و شش میلیون دلار که کمترین دستمزد رده بندی کردم. ستون های آبی نشون دهنده رده تیم در خرج کردن برای خرید بازیکن است. طبیعتا هر چه عدد ستون آبی بزرگ تر باشد به این معنا است که تیم کمتر دستمزد پرداخت میکنه. ستون قرمز نشان دهنده جایگاه تیم در جدول رده بندی ان بی ای در پایان فصل عادی مسابقات است. هر چه ستون قرمز کوتاهتر باشد نشان دهنده اینست که تیم جایگاه بهتری در رده بندی بازی ها کسب کرده. با در نظر گرفتن این دو پارامتر باید انتظار داشت که جایگاه تیم های به لحاظ پرداخت حقوق و رده تیم ها در جدول رده بندی ارتباط منطقی داشته باشد . بطور مثال ٫ باید انتظار داشت که تیم لیکرز که از همه بیشتر خرج کرده٫ بهترین جایگاه را داشته باشد۰
در نگاه یک نگاه گذرا میشه اینو دید که خرج کردن تیم ها در فصل جاری با میزان نتیجه گرفتنشون در کل رابطه مستقیم داشته. اگر به تیم های سمت چپ نمودار نگاه کنید ٫ همون تیم هایی که بیشتر خرج میکنن٫ میبیند که مکان بالاتری رو در جدول رده بندی بازی ها کسب کردن و به همین شکل در سمت راست نمودار تیم های که کمتر خرج کردن٫ نتایج ضعیف تری گرفتن. ولی این وسط دو دسته تیم هم هستن که از این قاعده کلی پیروی نمیکنند. دسته اول تیم هایی هستن که زیاد خرج کردن ولی نتیجه نگرفتن و دسته دوم تیم هایی هستن که کم خرج کردن ولی نتیجه خوبی گرفتن. برای نمونه تیم نیویورک نیکز٫ که با هشتادو پنج میلیون دلار در رده چهارم دست و دل باز ترین تیم های ان بی ای قرار داره ولی نتونسته در پایان فصل مقامی بهتر از بیست و دوم جدول رو به دست بیاره و در مقابل تیم هایی هم بودن مثل پورتلند که با ۵۶ میلیون دلار٫ کمترین پول رو خرج کردن ولی تونستن جایگاه دهم لیگ رو کسب کنن۰ یکی دیگه از این تیم های اوکلاهوما ثاندر که علی رقم بودجه ضعیف ۵۸ میلیون دلاری ٫ که از نظر خرج کردن رده بیست و هشتم تیم لیگه ٫ تونسته عنوان دوازدهمین تیم لیگ رو به خودش اختصاص بده. این جور تیم ها عموما تیم های جوونی هستن که قرار داد های سنگینی ندارن و و بازیکنهاشون از جون و دل مایه میگذارن و مربیان جوون و با استعدادی دارن. . بیخود نیست که ان بی ای مربی اوکلاهوما رو به عنوان بهترین مربی سال انتخاب میکنه۰
اما در دراز مدت داستان چیز دیگه ایه .اگر به هشت تا تیم اول از نظرخرج کردن نگاه کنید (جدا از نیویورک نیکز)٫ اینا همون تیم هایی هستن که در دهه گذشته مداوما بهترین تیم های ان بی ای بودن و اگر اختصاص بودجه این تیم ها به همین شکل ادامه پیدا کنه ٫ احتمالا در سالهای اینده هم بهترین تیم های لیگ باقی خواهند ماند. پس به این نتیجه میرسیم که غیرت٫ مردانگی٫ شجاعت٫ از خودگذشتگی و ایثار شاید بتونه براتون یک فصل یا دو فصل نتیجه بیاره٫ ولی وقتی که بازیکن های جوون و غیرتمندتون قرارداد های ارزونشون تموم شد ٫ اگر هنوز هم دوست داشته باشین در راس جدول باشین باید سر کیسه رو بدجوری شل کنید۰
این روز ها که بحث درباره مبارزات بی خشونت همه جا گرمه و همه از هم میپرسن آیا توجیهی منطقی برای اعمال خشونت هست یا نه٫ بازی چهارم بین سن انتونیو اسپرز و دلس موریکس منو به این فکر انداخت که این موضوع را از دیدگاه بسکتبال مرور کنم۰
این بازی ٫همینطور که در خلاصه بازی میبینید خشن ترین بازی فصل ان بی ای تا الان بوده و بازیکنان دو طرف جوری همدیگرو میزدن که انگار فردایی نیست. این بازی بزن بزنِ درجه یک بود. حتی در یک صحنه از بازی به نظر میرسد ریک کارلایل که از بازی مانو جِنوبلی کلافه شده بود ادواردو ناهارا رو اورد تو که جنوبلی رو جوری بزنه که دیگه بلند نشه. ناهارا تنها چهل و هفت ثانیه بعد از ورود به بازی جنوبلی را با یک خطای غیر ورزشی نقش زمین کرد و در اثر همون هم از بازی اخراج شد۰ البته در برابر چشمان گرد شده تماشاچی های سن آنتونیو ٫ جنوبلی از زمین بلد شد و به بازی ادامه داد و نهایتا سن آنتونیو بازی رو برد.سوال اینجاست که مربی کهنه کاری مثل گِرِگ پاپاویچ (سرمربی سن انتونیو) و ریک کارلایل (سرمربی دلس) چطور به بازیکنانشون اجازه میدادن اینجوری همدیگه رو شَِل و پَِل کنند؟
مربیان بسکتبال همیشه میگن که پنج خطایی که هر بازیکن در طول یک بازی میتونه انجام بده (شش خطا برای بازی های ان بی ای) جز ابزارهایی که باید در طی یک بازی ازش عاقلانه استفاده بشه. منظور اینه که بازیکن ها در دفاع باید بتونن با خطای به موقع جریان بازی رو به نفع خودشون عوض کنن و جوری تعداد خطاهاشون رو مدیریت کنن که تا آخر بازی توی زمین باشن. این حرف عموما در باره خطاهای عادی زده میشه نه درباره خطاهای عمد با خشونت زیاد. اگر چه این خطا ها هم میتونن جز ابزارهای یک تیم برای از میان برداشتن بازیکن موثر تیم مقابل به موقعه اش استفاده بشن. بدلیل بدنام بودن این خطا های هیچ مربی حاضر به اعتراف به استفاده برنامه ریزی شده از این خطاهای باشه٫ اگر چه ما در بازی دیروز دیدیم که ادواردو ناهارا بعد از اخراج شدن از زمین به هیچ وجه تعجب نکرد چون برنامه تیم این بود که او بتواند جنوبلی رو حداقل برای یک بازی مصدوم کنه و چون ناهارا جز بازیکنان اصلی دلس نبود خدشه ای به عملکرد تیم وارد نمیشد۰
ظاهرا در ان بی ای هم کسی برای مانیفست مبارزه مسالمت آمیز تره خورد نمیکنه۰
مطلب را به بالاترین بفرستید: 
مهمترین جهش در علمی شدن ورزشهای حرفه ای پس از علمی شدن آماده سازی بدنی ورزشکاران٫ نقش آمار و مدل سازی ریاضی در ورزش است. شاید تعجب کنید ولی فوتبال با این جای پای بزرگش در جهان از نظر استفاده از علم آماری و رقومی کردن بازی نسبت به ورزشی چون بیس بال هنوز در دوران پارینه سنگی است. ورزش بسکتبال در رده بندی ورزش هایی که به آمار متکی اند تقریبا جز رشته های پیشرفته است. اگر به جداول آماری یک بازی بسکتبال نگاه کنید شاید فکر کنید که حتی یک کمی هم در آمار گیری زیاد روی شده۰
آمار های کلاسیک بسکتبال عموما متکی بر عملکرد فردی است٫ عنوان هایی نظیر درصد شوت گل شده٫ تعداد امتیاز در یک بازی٫ تعداد ریباند حمله و دفاع٫ تعداد توپ بلوکه کرده٫ تعداد توپ از دست داده و از این حرفا. حتی آمار های مدرن تر مثل پاس منجر به گل و مثب/ منفی که بیشتر به جنبه های تیمی مربوط است باز هم تاکیدش بر یک فرد است. در ورزش حرفه ای این شاخص های آماری تعیین کننده آینده شغلی و قیمت یک بازیکن میشه٫ اما این همه عدد و رقم بالا پایین کردن و اینقدر کامپیوتر سوزوندن آخرش هم میشه این که تریسی مک گریدی با بیشترین دست مزد را در ان بی ای میگیره٫ در هر تیمی هم که بازی کرده به اندازه چوب سفید هم در اینده تیم تاثیر نداشته۰
آمارهای فعلی در ورزش بسکتبال تصویر ضعیفی از آن چه در بازی رخ میدهد ارایه میکنه و ارزش واقعی بازیکن را نشان نمی دهد. حتی امتیاز های که بازیکن ها میارن با هم برابر نیست. مثلا سه امتیازیی که از روی دست دفاع تک به تک کسی مثل ران ارتست زده میشه با سه امتیازی که از روی دفاع بازیکن سوراخی مثل جیسون کاپونو زده میشه برابر نیست. ریباند حمله ای که در کوارتر چهار در حالی که تیم چهار تا عقبه با همین ریباند در حالی که تیم چهارده تا جلوِ برابر نیست. یا مثلا شوتی که باعث تغییر جریان بازی بشه با یک شوت یا-ابوالفصل-بدادم-برس هنگامی که تیم بیست تا جلوِ یکی نیست. در بازی اول سری حذفی بین لیکرز و اوکلاهوما ران ارتست بدون اینکه دچار مشکل فول های زیاد از حد بشه کاری به سر کوین دورنت آورد که تمام شوت هاش میرفت توی باقالی ها و جوری شوت هاش به درو تخته میخورد که هم تیمی هاش هم که روی دورنت حساب بازکرده بودن بساطشون بدجوری به هم ریخته بود. تون او بازی اگر راسل وستبروک نبود تیم اوکلاهوما میشد مالدیو جلوی کریم باقری! خوب این عمکلرد ران ارتست کجا ثبت میشه؟ بعدش هم بر اساس همین آمار های شاسکولی میان میگن چون دوایت هاوارد ٫با اون دست هاش که به اندازه پارویِ نونوایی سنگکیه٫ خدا تا توپ رو کوفت کرده بشه بهترین بازیکن دفاعی سال و قرارداد بعدیش هم چاق و چله تر میشه. یک مثال دیگه همین کریس باش خودمونه٫ شما فکر میکنید امتیازی که این بنده خدا تک و تنها تو یک بازی میاره با امتیازی که ری آلن با اون همه ستاره دورش میاره یکیه. مثال این حرفا زیاده ولی دلم نیامد این یکی رو نگم٫ همین درک فیشر که شیرازه تیم لیکرز دستشه اگر نبود بهتون میگفتم کوبی برایانت چند مرده حلاج بود. درک فیشر علی رغم سن بالاش بارها جلوی بازیکن های که مثل قطار میرفتن تو سه ثانیه لیکرز وایساد تا شارژ بگیره و همین فول شارژ باعث شد جریان بازی به نفع لیکرز برکرده. میدونین حضور همین بازیکن توی زمین چند صد تایم اوت رو برای فیل جکسون نجات داده تا فیل جکسون بتونه تو ده ثانیه آخر بازی های میلیمتری شونصد تا تایم اوت بگیره و کوبی بزنه چشم و چار تیم مقابل رو در بیاره. بیست سال دیگه هر کسی به کتاب آمار های بسکتبال امروز نگاه کنه متاسفانه اسمی از درک فیشر توش نمیبینه و این درحالیه که فیل جکسون حداقل دو تا از حلقه های قهرمانیشو به همین بازیکن مدیونه۰
بسکتبال قرن بیست و یکم نیاز داره به آمار جور دیگه ای نگاه کنه. وقتی که شاخص های آماری بتونن نشان دهنده نقش واقعی بازیکن در جریان بازی یا بهتر شدن عملکرد بازیکن های دیگه باشن اون وقته که دیگه قصه دابل دابل و تریپل دابل و منم منم در این ورزش تیمی برای همیشه تموم میشه و یک سری از ستاره جدید در بسکتبال ظاهر میشن. این ها همون هایی هستن که الان بهشون میگن قهرمانان پنهان۰
اگر فکر میکنید کار اون یارو حراستی های تیم ملی در کنترل بازیکن ها در سفرهای خارجی سخته٫ خودتونو بگزارین جایی مدیر تیم ها بسکتبال ان بی ای که یک عده جوونِ میلیونر٫ قد بلند و معروف زیر دستشونه و باید مطمن باشن که اینا هر روز سر تمرین پیداشون میشه. مدیر یک تیم ان بی ای که نمیتونه مثل حراستیه برای بازیکنه پرونده درست کنه و بفرستش به اسفل الاسافلین. تا وقتی که بازیکنه قانون شکنی نکرده و مرتب سر تمرینش میاد به او ربطی نداره که خارج از ساعت اداری بازیکن ها با کی میگردن و چکار میکنن ۰ این وسط نقش اینکه شما در چه شهری هستین خیلی مهمه. مثل کار اون کسی که تو اوکلاهوما سیتی تیم داری میکنه خیلی راحت تر از اونه که تو لس انجلس تیم داری میکنه. اگر چه هر شهری٫ هر چقدر هم کوچک ٫ یک مکانی برای شب زنده داری و عشق و حال داره ولی در میون شهرهای آمریکای شمالی ٫ بساط شب نشینیِ کلاس بالا در تورنتو سنگین به راهه۰
حتی اگر بازیکن های جوون تیم تورنتو بیشتر وقت آزادشون با رفیق های هم تیمیشون اکس باکس بازی کنن ٫هنوز هم ادمای هستن که میگن اینا از بس که شبا رفتن عشق و حال تمرکزشون رو از دست دادن و به مرحله حذفی بازی ها نرسیدن. درست یا غلط ٫ دنیای ورزش حرفه ای همینه٫ همین که ورزشکار حرفه ای شدی دخترها از سرو کولت میرن بالا٫ هر شب به پارتی های آن چنانی ( قدیما به پارتی میگفتن میهمانی شیاطین) دعوت میشی٫ یک مشت رفقای قدیمی شب و روز دور و ورت علاف میچرخن و خلاصه برای خودت گنده لاتی میشی که اون ورش ناپیدا. اینجاست که تمرکز روی تمرین٫ مسابقه و پیشرفت کردن مرد میخواهد و گاو کهن۰
مطلب را به بالاترین بفرستید:
سال ۲۰۰۸ در بازی های ویلیام جونز در فیلیپین که قبل از بازی های قهرمانی اسیا (انتخابی المپیک پکن) برگزار میشد ایران دوبار با تیم بزرگسالان اردن بازی کرد. یک بار به این تیم باختیم و یک بار میلیمتری بردیم. بر همه واضح و مبرهن است که اردن حسابی موی دماغ ایران شده بود و خواهد شد. دیروز تیم ملی جوانان ایران تونست تیم ملی جوانان اردن را به بیست دو اختلاف ببره. در بسکتبال بیست و دو اختلاف یعنی تیم بازنده در کل بازی داشته بوق میزده و میرفته جلو۰
حالا سوال اینجاست که کشوری که تیم جوانانش جلوی تیم جوانان ایران بوق میزنه و میره جلو چطور در بازی های بزرگسالان یقه تیم بزرگسالان ما رو میگیره؟