بارها در مورد تفاوت‌ها مدیریت ورزشی در رده حرفه ای در امریکا برایتان گفتم اما اینبار در رده اماتوری امریکا چیزی در مدیریت ورزشی رو کرد که میلیاردها سال نوری از بقیه دنیا (انهایی که من میشناسم)فاصله دارد.
نظام دانشگاهی در امریکا دارای یکی از بزرگترین لیگ های اماتوری جهان است. در دانشگاه های امریکا دانشجو-ورزشکار اجازه دارد در حین تحصیل و با داشتن بورسیه ورزشی از یک دانشگاه به دانشگاه دیگر منتقل شوند تا برای تیم دیگری بازی کنند. در گذشته این کار پیچیده بود چرا که بیشتر بازیکنان اماتور در حدی نیستند که اجنت و کارگزار داشته باشند یا شبکه از اشنا که بتواند انها را به جایگاه مناسبی در دانشگاه دیگر منتقل کند. علاوه بر این طبق قانون هر ورزشکار دانشجویی که از تیمی به تیم دیگر منتقل میشد یک سال حق شرکت در مسابقات را نداشت و همین سخت بودن جابجایی باعث نابودی عمر ورزشی و حتی تحصیلی خیلی ها شد.
سال ۲۰۱۸ اما همه چیز عوض شد. سازمان ورزش دانشجویی امریکا ابزاری ان لاین تاسیس کرد به نام پورتال جابجایی بازیکن و قانون را هم عوض کردند که هر ورزشکار دانشجو حق دارد یکبار بدون از دست دادن یک فصل کامل از دانشگاهی به دانشگاه دیگر جابجا شود. با استفاده از این ابزار هر ورزشکاری که دلش می‌خواهد (به هر دلیل که در قانون امده) از تیمی به تیم دیگر برود درخواستش را به دانشگاه می‌دهد. ظرف مدت دو روز دانشگاه مسول است اسم و مشخصات تحصیلی و ورزشی این بازیکن را وارد وبسایت کند. این وبسایت شبیه امازون (یا دیجی کالا) برای مربیان دانشگاه های دیگر است و میچرخند توی ان بازیکن پیدا میکنند، بدون دخالت دانشگاه مبدا با بازیکن تماس میگیرند، او را می‌ازمایند و مراحل جابجایی بطور کاملا مستند (یعنی دیگه لازم نیست دنبال رضایت نامه و تسویه حساب بدود) و قانونی در این وبسایت انجام می‌شود. دانشجو به دانشگاه جدید جابجا می‌شود و بدون وقفه در ورزش او وارد تیم می شود.
نتیجه کار این وبسایت این شد که بعد از سه سال همه بازیکنان خوبی که در نیمکت تیم های بزرگ گرفتار شده بودند و بخاطر ستاره ها وقت بازی نمی‌گرفتند به تیم‌های دیگر جابجا شدند و در انجا درخشیدند. امسال برای اولین بار در تاریخ در هشت تیم برتر مسابقات مارچ مدنس هیچ دانشگاه رده اولی وجود ندارد. هیجان بازیها بیشتر شد، رده بندی تلویزیونی بالا رفت.