به اشتباه یا به درست، سایت بالاترین برای من معیار سنجش سلیقه جامعه مجازی فارسی زبانان بود. هر وقت که خبری، تظاهراتی، فراخوانی، اعدامی, چیزی نباشه سایت بالاترین پر میشه از لینک های ورزشی و طبعیتا نود و نه درصدشون لینک های مرتبط با فوتبال هستند. پیش خودم حساب کردم پس لابد ملتی که میشینند پای اینترنت، دنبال مطلب ورزشی به زبان فارسی هم میگردنند. وقتی گشت زدم ببینم این عطش ورزش دوستان چطوری سیراب میشه، جز ده دوازده تا وبسایت دره پیتی که اوناهم هم همش یا جدول نتایج بازی ها رو چاپ کرده بودند یا خبرهای خبرگزاری های اوشکول فارسی زبان را کپی کرده بودن که به لعنت خدا هم نمی ارزید. تازه اینهایی که همه میگم همش در مورد فوتبال بود. در مورد بقیه ورزش ها که هیهات! بعدش توجهم به بخش ورزشی وبسایت های خبری خارج از کشور و یا وبسایت جمعی نویسی مثل خودنویس و بالاترین جلب شد. مدتی بخش ورزشی این وبسایت ها را زیر نظر گرفتم و به این نتیجه رسیدم که این با این وبسایت ها هم آبی گرم نمیشه. بیشترشون آنچنان درگیر فضای سیاسی هستن که بیشتر نوشته های ورزشی شان حول و حوش اینه که کدام ورزشکار پناهنده شده و کدام فوتبالیست دست بند سبز دستش میکنه دور میزد.
از وقتی که وبلاگ یادداشتهای توپ سرگردان را شروع کردم خیلی در بند این نبودم که چند تا خواننده دارم یا اینکه نسبت به وبلاگهای دیگه، از نظر خواننده توی چه جایگاهی قرار دارم. شاید دلیلش این باشه که ابزاری برای مقایسه نداشتم یا اینکه وبلاگ مشابهی نبود که یادداشتها توپ سرگردان را با آن مقایسه کنم. نامزد شدن اخیر این وبلاگ به عنوان یکی از بهترین وبلاگ های فارسی از طرف دویچه وله به من اثبات کرد که توانستم روی صفحه رادار بلاگستان فارسی یک نقطه ایجاد کنم و این خودش خیلی به من روحیه داد که کجای کار هستم.
اما امروز یک چیزی دیدم که عجیب حالمو گرفت. یک وبسایت هست به نام لایک خور. این وبسایت از گوگل ریدر اطلاعات لایک خوردن سایتهای ایرانی رو میگیره و با آنها یک جور جدول رده بندی تشکیل میده. نکته مایوس کننده این بود که در پانصدو پنجاه وبلاگ فارسی که رده یک تا پانصد پنجاه رو به خودشون اختصاص داده بودن حتی یک وبلاگ ورزشی هم نبود. هر چیز دیگه ای که فکرشو بکنی بود، ولی از ورزش خبری نبود. از تیفال مستراح تا آقا داماد چیکاره هستن تا تب چهل درجه و میعاد در لجن؛ همه و همه اونجا بودند.
ورزشی نویس های ما کجای این فضای مجازی هستن؟
پانوشت: راستی امروز به این نتیجه رسیدم برای ما ایرانی ها موضوع وبلاگ یعنی فرهنگ، سیاست، جامعه و تکنولوژی اطلاعات! برای سه موضوع اول به هیچ نوع تخصصی نیاز نیست. کافیه در ایران به دنیا آمده باشید تا خود را متخصص این سه مقوله تلقی کنید. در مورد عنوان آخر هم چون داریم وبلاگ مینویسیم لابد از نود و نه درصد آدمهای بیرون بیشتر حالیمونه. واقعا که فضای وبلاگی فارسی نشانگر خوبیه که یک نفر سر دربیاره ما ایرانی ها برگ چه درختی هستیم
